Πήρα χιόνι και βροχή
να φτιάξω κόσμο απ’ την αρχή
κι αυτόν να περπατήσω,
μα λιώσαν όλα μια στιγμή
κι εγώ δεν είχα την πυγμή
αλλιώς να ξαναρχίσω.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα.
Μες στου τσιγάρου τον καπνό
σε βλέπω σαν του ουρανό
κι ας είσαι μες στη λάσπη,
και της ψυχής σου η σκοτεινιά
σκορπίζει μόνο παγωνιά
όπως και το χρυσάφι.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα
