Εγώ δε ζούσα μακριά σου ούτε ώρα,
ήμουν για σένα καταφύγιο στην μπόρα.
Κι εσύ μου έδειξες γκρεμό και κατηφόρα,
μου χαμογέλασες και φώναξες “προχώρα”.
Κι εγώ τυφλά σαν τη σκιά σ’ ακολουθούσα
και την αλήθεια ν’ αντικρίσω δεν μπορούσα.
Ούτε που μίλαγα γιατί σε αγαπούσα
και ρούχο πάνω μου το ψέμα σου φορούσα.
Δε σε πιστεύω, άλλο πια δε σε πιστεύω,
τον εαυτό μου ξεγελώ και κοροϊδεύω.
Απ’ τα συντρίμμια τα κομμάτια μου μαζεύω
και να ξεφύγω από σένανε παλεύω.
Απ’ τα συντρίμμια τα κομμάτια μου μαζεύω,
δε σε πιστεύω άλλο πια, δε σε πιστεύω.
Εγώ που έπινα νερό στο όνομά σου
ούτε γι’ αστείο θέλω πια την αγκαλιά σου,
να με χτυπάς και να με βρίζεις κάθε μέρα,
να με πετάς σαν το σκουπίδι στον αέρα.
Εγώ το σπίτι μου αρνήθηκα κοντά σου
να πιω τον έρωτα, η τρελή, μες στα φιλιά σου.
Κι οι αναμνήσεις μου που έχω από σένα:
δυο μαύροι κύκλοι και δυο μάτια δακρυσμένα.
Δε σε πιστεύω, άλλο πια δε σε πιστεύω,
τον εαυτό μου ξεγελώ και κοροϊδεύω.
Απ’ τα συντρίμμια τα κομμάτια μου μαζεύω
και να ξεφύγω από σένανε παλεύω.
Απ’ τα συντρίμμια τα κομμάτια μου μαζεύω,
δε σε πιστεύω άλλο πια, δε σε πιστεύω.
