Όλοι για σένα λένε μα εγώ σωπαίνω
στέκει φρουρός ο πόνος
και δε μιλώ και ψάχνω μες στη νύχτα
για το χαμένο της αγκαλιάς σου θησαυρό
Τώρα ποτέ τα βράδια το φως δεν κλείνω
έτσι μπορώ κι αντέχω την ερημιά
και ό,τι πάω ν’ αρχίσω μισό τ’ αφήνω
σαν τη μισή μου την καρδιά
Με πήρανε της μοναξιάς τα τρένα
και να γυρίσω δεν μπορώ
γιατί `ναι η αγάπη σου για μένα
το πιο γλυκό μου όνειρο
Όλοι μου λεν να φύγω ν’ αλλάξω σπίτι
κι έτσι θα ξεχάσω κάποια στιγμή
μα εγώ κρατάω κλεισμένο και το φεγγίτη
το άρωμά σου μη χαθεί
