Οι φίλοι μου συνέχεια με ρωτάνε
αφού όλα στη ζωή καλά μου πάνε
πώς γίνεται ποτέ να μη γελάω·
και τότε εγώ με πίκρα απαντάω:
Πως δίχως τη φωνή σου
και την αγκαλιά σου
η ζωή μου ματαιοπονία.
Μοναξιά κι αντάρα,
μοιάζει με κατάρα
η δική σου η απουσία.
Οι φίλοι μου συνέχεια με ρωτάνε
αφού όλα στη ζωή καλά μου πάνε
πώς γίνεται να είμαι βουρκωμένος·
κι εγώ τους λέω αγανακτισμένος:
Πως δίχως τη φωνή σου
και την αγκαλιά σου
η ζωή μου ματαιοπονία.
Μοναξιά κι αντάρα,
μοιάζει με κατάρα
η δική σου η απουσία.
