Είπα μια μέρα και εγώ μες τον κόσμο να βγω
τη ζωή να γνωρίσω
πως ήταν ώρα να δω τον πλανήτη μας πια
κι από την άλλη του τη μεριά
Μπήκα σε τρένα, σκαριά, σιδερένια πουλιά
που με πήγαν πιο πέρα
κι από κει που γεννιέται του ήλιου το φως
και σκοτεινιάζει ο ουρανός
Δρόμους έπαιρνα, δρόμους άφηνα
μακριά απ’ όσα είχα μάθει κι ακούσει ως χθες
δρόμους έπαιρνα, δρόμους άφηνα
κι απ’τη δική σου τη σκέψη ξεμάκραινα
Τα όσα είδα εγώ στο ταξίδι αυτό
ένας νους δεν τα βάζει
είδα ανθρώπους πολλούς
μαύρους, άσπρους, χλωμούς
με τις χαρές τους και τους καημούς
Κι από την άλλη μεριά, τώρα το `μαθα πια
η ζωή δεν αλλάζει
πάντα κάποιος γελά, πάντα κάποιος πονά
κι άπιαστα όνειρα κυνηγά
Δρόμους έπαιρνα, δρόμους άφηνα
μακριά απ’ όσα είχα μάθει κι ακούσει ως χθες
δρόμους έπαιρνα, δρόμους άφηνα
κι απ’τη δική σου τη σκέψη ξεμάκραινα
