Μου ‘χαν πει τα άστρα πως περνάω μια φάση
που ‘πρεπε να πάρω σκούπα και φαράσι.
Της ζωής μου τ’ άχρηστα να καθαρίσω
να μπορέσω αυτό που θα ‘ρθει να εκτιμήσω.
Θα ‘τανε καλό να μείνω λίγο μόνος.
Μου το τόνισε αυτό ο αστρολόγος.
Κι άρχισε να αραδιάζει θεωρίες
για κρυφές, σημαντικές συνωμοσίες
Γέλαγα, δεν πίστευα..
Τίποτα δεν περίμενα..
Να το, να το πάλι το σύμπαν συνωμότησε
Τώρα, τώρα είπε κι όλα τα κανόνισε.
Το ‘χε οργανώσει κι ούτε που μας ρώτησε
και στο τέλος χειροκρότησε.
Όταν με κοιτάς ανάβουν χίλια φώτα.
Διάπλατα ανοίγει της ψυχής η πόρτα.
Κι όλα αυτά που ονειρευόμουνα να νιώσω
μέρα μου περνάνε και μ’ αρέσει τόσο.
Μου ‘χαν πει τα άστρα η ζωή μου αλλάζει
κι έλεγα εγώ τίποτα δε με νοιάζει.
Ποιος να ξέρει της ζωής μας τα γραμμένα;
Και σιγά το σύμπαν μη ντυθεί με μένα..
Γέλαγα, δεν πίστευα..
Τίποτα δεν περίμενα.
