Μια πέτρα, έριξα πίσω μου μια πέτρα,
πέτρα σκληρή σαν την καρδιά σου
και τον ανύπαρκτο έρωτά σου.
Και μόνη πήρα τα πέτρινα σκαλιά
που βγάζουν στην ανηφοριά,
μακριά απ’ την πέτρινη ματιά σου.
Αν ανοίξεις την καρδιά μου
μίσος δε θα βρεις,
μα έχω ανάγκη από αγάπη
που εσύ να δώσεις δεν μπορείς.
Απόψε ο δρόμος είναι σκοτεινός
και νοερά καληνυχτίζω
τα δέντρα και τη γειτονιά.
Απόψε αρχίζω πάλι να ελπίζω,
βρήκα το θάρρος μου ξανά
και τη ζωή μου ξαναρχίζω.
Αν ανοίξεις την καρδιά μου
μίσος δε θα βρεις,
μα έχω ανάγκη από αγάπη
που εσύ να δώσεις δεν μπορείς.
