Ήτανε κάποιος άνθρωπος όπου δεν είχε γνώση,
πετούσε το χρυσόφλουρα και μάζευε το γρόσι.
Σύντεκνε, δεν κατάλαβα τι θες να πεις μ’ ετούτο
Σύντεκνε, δεν κατάλαβα τι θες να πεις μ’ ετούτο
Πιάσε άμα θες τη λύρα σου και πιάνω το λαγούτο.
Τέτοιες γυναίκες, σαν κι αυτή, τις παν’ στα γόνικά τους,
για σκιάχτρα τις εβάζουνε στ’ αμπελοχώραφά τους.
Άμα σου τη χαρίζανε να την γυρνούσες πίσω,
άμα σου τη χαρίζανε να την γυρνούσες πίσω,
και μάζεψε τα λόγια σου, μη σε καταχερίσω.
Κράτα τη χέρα σου κοντή να μη σου τηνε φέρω,
είκοσι σαν ελόγου σου να συγυρίσω ξέρω.
Ίντα γυρεύεις, σύντεκνε, να πέσουμε σε κάκια
ίντα γυρεύεις, σύντεκνε, να πέσουμε σε κάκια,
δεν είσαι δα μικρό παιδί, έχεις κοτζάμ μουστάκια.
Εμέ το λέει η καρδούλα μου κι όπου έχει μάτια βλέπει,
άλλοι αγαπούν με την καρδιά και άλλοι με την τσέπη.
Πώς τον αφήνω, πέστε μου, να μου γυρίζει τόσα,
πώς τον αφήνω, πέστε μου, να μου γυρίζει τόσα,
να τον αρπάξω μού ‘ρχεται, να κόψω του τη γλώσσα.
Εσύ κατά που φαίνεσαι, τέσσερα έχεις πόδια,
ή εσένα αγοράσανε, ή ένα ζευγαρι βόδια.
