Στο κοτέτσι έχουμε πάρει ένα νέο πετεινάρι,
που `χει όμορφες φτερούγες και μια φουντωτή ουρά,
όλο έρχεται και πάει και τις κότες μας τσιμπάει
και φωνάζει “κοκορίκο”, δυνατά κάθε φορά.
Κοκορίκο, κοκορίκο, πετεινέ μου, πιτσιρίκο,
με το κόκκινο λειρί,
κοκορίκο, κοκορίκο, για καυγά είσαι απίκο,
πετεινέ μου, πιτσιρίκο, που μας κάνεις το βαρύ,
κοκο – κόκο – κόκο – κοκορί.
Τώρα που `σαι στο κοτέτσι, μη τσιμπάς τις κότες έτσι,
και μη βάζεις, κάθε τόσο, τη φωνή τη δυνατή,
γιατί θα θυμώσουν τ’ άλλα, τα κοκόρια τα μεγάλα,
και θα σου τσουρομαδήσουν την ουρά τη φουντωτή.
Κοκορίκο, κοκορίκο, πετεινέ μου, πιτσιρίκο,
με το κόκκινο λειρί,
κοκορίκο, κοκορίκο, για καυγά είσαι απίκο,
πετεινέ μου, πιτσιρίκο, που μας κάνεις το βαρύ,
κοκο – κόκο – κόκο – κοκορί.
