Άννα, σφίξε με όσο μπορείς,
ξέρεις πως σ’ έχω ανάγκη.
Σαν να, να με τρυπούν στην καρδιά,
μόνον η αγάπη το αντέχει.
Μη μου μιλάς, για τότες μη μιλάς,
πλάι μου κι αύριο σε θέλω.
Γιατί γελάς, πες μου γιατί γελάς,
πλάι μου κι αύριο σε θέλω.
Άννα, κράτα τα χέρια τα δυο
κι ασ’ τη φωνή μου να τρέμει.
Πάντα αυτό το λέγαν στη Γη,
ο χωρισμός δάκρυα φέρνει.
