Πηρ’ ο αφέντης βούρδουλα,
θέλει να με τρομάξει.
Έβαλε κι ένα φίλο του και ούρλιαξε,
ψυχή να μου αλλάξει.
Κουστούμια γκρι ξεκούμπωτα, τσιράκια τους
ήρθανε «εκ των άνω».
Βρήκανε, λέει, τον Έλληνα να παίξουνε,
δεν ξέρω εγώ, όμως, να χάνω.
Άσ’ τες να κυματίζουνε,
να ανεμίζουνε,
σημαίες της ελπίδας.
Άσ’ τες να κυματίζουνε,
να ανεμίζουνε,
σημαίες της ελπίδας,
σημαίες της αλήθειας.
Χρήμα από ‘δω, χρήμα από ‘κει,
να βρούνε συνεργάτες.
Οι κατοχές οι σύγχρονες γυρεύουνε
σύγχρονους “εφιάλτες”.
Θέλουνε “φίλους” και μπαξίσ’, τις μίζες τους,
ίντριγκα και φοβέρα.
Όμως δεν αγοράζεται ο Έλληνας
ποτέ του πέρα ως πέρα.
Άσ’ τες να κυματίζουνε,
να ανεμίζουνε,
σημαίες της ελπίδας.
Άσ’ τες να κυματίζουνε,
να ανεμίζουνε,
σημαίες της ελπίδας,
σημαίες της αλήθειας,
σημαίες της πατρίδας.
