Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
σε συλλογιέμαι, σε συλλογιέμαι.
Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
πως σε ζητάω, πως σε ζητάω.
Λέω “Στο γραφείο θα ’ναι τώρα,
κέρδη θα μετράει και χαμένα.”
Τι ήσουν για μένα, τι είσαι για μένα.
Λέω “Θα κοιμάται κουρασμένος,
βλέφαρα κλειστά μου λατρεμένα.”
Τι ήσουν για μένα, τι είσαι για μένα.
Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
πως σε γυρεύω, πως σε γυρεύω.
Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
σε ψάχνω πάλι, σε ψάχνω πάλι.
Λέω “Με τους φίλους θα ’ναι τώρα
στα λημέρια τα λησμονημένα.”
Τι ήταν για μένα, τι είναι για μένα.
Λέω “Με τ’ αυτοκίνητο θα τρέχει.
Να ’ναι, Παναγιά, γερά τα φρένα.”
Τι ήσουν για μένα, τι είσαι για μένα.
Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
πως σε ζητάω, πως σε ζητάω.
Καμιά φορά, έτσι αναπάντεχα
σε θέλω τόσο, σε θέλω τόσο.
Βλέπω άλλα χέρια να σ’ αγγίζουν,
να σε ξεδιψάει στόμα ξένο.
Τότε πεθαίνω, τότε πεθαίνω.
