Με την πνοή του φεγγαριού
τις νύχτες σου μιλώ
σε ψάχνω σ’ άγνωστες φωνές ψυχή μου
κυλά στο πρόσωπο ξανά το δάκρυ μου θολό
ακόμα είσαι μια κρυφή πληγή μου
Και σκίζω κουρτίνες κι ό,τι βρω
παλιά γράμματά σου και ξεσπώ
τον εαυτό μου τελικά φοβάμαι
Και σκίζω κουρτίνες κι ό,τι βρω
μου φταίνε τα πάντα δεν μπορώ
γιατί πονάω όταν σε θυμάμαι
Μέσα στους δρόμους του μυαλού
ομίχλη και βροχή
κι εσύ να φεύγεις σαν σκιά και πάλι
μπορεί να ζούμε οι δυο σε λάθος εποχή
κι ο ένας για τον άλλον ν’αμφιβάλει
Και σκίζω κουρτίνες κι ό,τι βρω
παλιά γράμματά σου και ξεσπώ
τον εαυτό μου τελικά φοβάμαι
Και σκίζω κουρτίνες κι ό,τι βρω
μου φταίνε τα πάντα δεν μπορώ
γιατί πονάω όταν σε θυμάμαι
