Καίω τις φωτογραφίες και τα δώρα σου
καίω και της μοναξιάς σου το Χειμώνα σου
σπάω ό,τι σε θυμίζει μες στο σπίτι αυτό
ό, τι πια με βασανίζει όταν σε σκεφτώ.
Δένω κόμπο τα σεντόνια που κοιμήθηκες
και ξεχνώ όλα τα χρόνια που απαρνήθηκες
δένω κόμπο τα σεντόνια που `γιναν θηλιές
και τα καίω σαν χαρτόνια σ’ άλλες αγκαλιές.
Τώρα σβήνω απ’ το μυαλό μου την εικόνα σου
τώρα ξέφυγα απ’ το μάτι του κυκλώνα σου
τίποτα για `σένα πλέον δεν αισθάνομαι
κάνω βήματα μακριά σου κι όλο χάνομαι.
Δένω κόμπο τα σεντόνια που κοιμήθηκες
και ξεχνώ όλα τα χρόνια που απαρνήθηκες
δένω κόμπο τα σεντόνια που `γιναν θηλιές
και τα καίω σαν χαρτόνια σ’ άλλες αγκαλιές.
