Δεν ξέρω πια αν έρχεται στα μέρη τα παλιά
κι αν νοσταλγεί τα βράδια μας, ατέλειωτα φιλιά
εκείνον που αγάπησα μπροστά σου αν τον δεις
τον χρόνο τον σταμάτησα δυο λόγια να του πεις.
Πες του χαιρετίσματα από μένανε
πες του πως τον σκέφτομαι και τρελαίνομαι
κι όσο κι αν με πλήγωσε, όλα τα ξεχνώ
κι άμα θέλει να με δει, εγώ είμαι εδώ,
κι όσο κι αν με πλήγωσε, όλα τα ξεχνώ
κι άμα θέλει να με δει, εγώ είμαι εδώ.
Σαν Άγιο φως το βλέμμα του και κάτι από Χριστό
το χρώμα αυτό στα μάτια του, το ακαθόριστο
κι αν πει ότι με ξέχασε και πως δε μ’ αγαπά,
για δες, το σταυρουδάκι μου, ακόμα αν το φορά.
Πες του χαιρετίσματα από μένανε
πες του πως τον σκέφτομαι και τρελαίνομαι
κι όσο κι αν με πλήγωσε, όλα τα ξεχνώ
κι άμα θέλει να με δει, εγώ είμαι εδώ,
κι όσο κι αν με πλήγωσε, όλα τα ξεχνώ
κι άμα θέλει να με δει, εγώ είμαι εδώ.
