Άδειος ο δρόμος ώρα τρεις
κι ο μήνας έχει δεκατρείς
και κείνη σπάει του μυαλού μου
τον καθρέφτη
Φτάνει στα χείλη ένα ρεφρέν
και πέφτω κάτω απ’ το μηδέν
γι’ αυτή που φταίει και με βγάζει πάντα φταίχτη
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
πάλι Θεό της στα σκοτάδια θα με λέει
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
σαν πυρετός η απουσία μου την καίει
Άσκοπο βήμα ώρα τρεις
που να μιλήσεις ποιον να δεις
και κείνη κλείστηκε μες στον εγωισμό της
Του έρωτά μου το γιατί
σαν φωτεινή επιγραφή
λέει πως όλα είναι φταίξιμο δικό της
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
πάλι Θεό της στα σκοτάδια θα με λέει
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
σαν πυρετός η απουσία μου την καίει
