Και ξεφυλλίζω της ζωής μου το βιβλίο.
Βλέπω να κλείνει εμπρός μου ο ορίζοντας
μες στην ομίχλη κι έτσι μόνος παραλύω.
Φεύγω στη νύχτα, την καρδιά μου βρίζοντας.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι
από αγάπες χαμένες κι από λάθη δικά μου.
Την καρδιά μου την βρίζω που δεν είσαι κοντά μου.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι.
Ανάμεσά μας το σκοτάδι και οι τύψεις.
Και πώς να πούμε λόγια που δεν τα ‘παμε;
Θα `θελα απόψε στο κορμί σου να με κρύψεις
και να σου λέω “πιο πολύ αγάπα με”.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι
από αγάπες χαμένες κι από λάθη δικά μου.
Την καρδιά μου την βρίζω που δεν είσαι κοντά μου.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι.
