Αν ήταν να κυλήσει ο ουρανός
σαν ύπνος κι απαλός Ηριδανός,
Με φως σβησμένο να ‘ρθει να καθίσει
σαν φίλος και τη νύχτα να κυλήσει
ως την αυγή, κρατώντας μου τα χέρια
στο σχήμα της γιορτής μου με τ’ αστέρια,
πάλι να `ρχόταν λίγο να καθήσει
και τους αιώνες πίσω του να κλείσει,
ως την αυγή ως την αυγή.