Μια φωνή μες στ’ όνειρο,
μια φωνή που δεν μπορείς να καταλάβεις
σου μιλάει και συ κοιμάσαι
και συ φοβάσαι
μήπως και σου πει όσα θέλεις
μες στη νύχτα αυτή να ξεχάσεις.
Ο καιρός πλησίασε,
ο καιρός που από καιρό σ’ ακολουθάει
η ζωή να σε φωνάζει
μα εσύ πολίτης άλλης γης
ναρκωμένος, σκέψεις δανεικές ψηλά της γης.
Ένα φως που σου `δειξαν,
όταν κάποτε κατάλαβες πως βλέπεις,
ένα φως που έχει τυφλώσει
όποιον γύρισε να δει
τους θεούς που θάψαμε μαζί
κάποιο βράδυ.
Έως πότε μάτια μου,
έως πότε θα κοιτάς και και δε θα βλέπεις τις μορφές
που όλη νύχτα περπατάνε βιαστικές
απ’ το δρόμο που `πες θα `ναι μόνο δικός μας.
