Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο
Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο
Άλλον άνθρωπο που του απλώνει φυλλωσιά
Χωρίς να ’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά
Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά
Ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά
Κι ας είναι άυλος όμως μεσουρανεί
Στα χαρούμενα όνειρα σε χρώμα ουρανί
Γιατί ο άυλος στ’ όνειρο γίνεται υπαρκτός
Πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός
Αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα
Θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα
