Τέλος δεν υπάρχει εδώ, γι’ άλλη μια φορά
χρώματα παράξενα κι άγνωστα νερά
Πόσους δρόμους πέρασα χρόνια στη βροχή
κάτι μέσα μου έλεγε “πάλι απ’ την αρχή..”
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
Τίποτα στα χέρια μου δεν κρατάει πολύ
όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή
Δαίμονες με ξεγελούν πλάσματα φριχτά
φίλα με οξυγόνο μου, κράτα με σφιχτά
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
