Απ’ τους καυγάδες μας κανέναν δε θυμάμαι
λες και η μνήμη επιλέγει τι θα μείνει
και όλα τα γέλια μας θα με πονάνε
και θα χαθούμε έτσι όπως χάνονται δυο φίλοι.
Τόσες κουβέντες κι ούτε μία δε με νοιάζει
που να βρει χρώμα η φωνή τώρα που σβήνει.
Σαν δυο φεγγάρια μες στη μέρα που χαράζει
και θα χαθούμε έτσι όπως χάνονται δυο φίλοι.
Μην τολμήσεις να ξεχάσεις,
μην τολμήσεις να κοιτάξεις,
μην τολμήσεις να θυμάσαι όσα εγώ.
Κι όπως θα βρέχει θα γυαλίζουνε οι δρόμοι
ένα τσιγάρο θα γατζώνεται απ’ τα χείλη.
Θα ξαναγίνεται ασπρόμαυρη η πόλη
και θα χαθούμε έτσι όπως χάνονται δυο φίλοι.
Μην τολμήσεις να ξεχάσεις,
μην τολμήσεις να κοιτάξεις,
μην τολμήσεις να θυμάσαι όσα εγώ.
Και θ’ αρρωσταίνει το μυαλό μέσα στα χρόνια
τι με ρωτάς με τόσα αντίο ποιος μου λείπει.
Θ’ αλλάζουν σχήματα για πάντα τα σεντόνια
και θα χαθούμε έτσι όπως χάνονται δυο φίλοι.
Μην τολμήσεις να ξεχάσεις,
μην τολμήσεις να κοιτάξεις,
μην τολμήσεις να θυμάσαι όσα εγώ.
