Χάνω το μυαλό μου, ψάχνω να σε βρω,
μες στην προκυμαία, μες στον πυρετό.
Ράγισαν τα μάτια, έσβησε η φωνή,
θάλασσα ο πόνος, άπονη η ακτή.
Βήμα βήμα φεύγει η στεριά,
σαν μια σκιά που με προσπερνά
κι εγώ μένω τώρα εδώ, στην παγωνιά ξανά.
Κύμα κύμα τρέχει μακριά,
σαν το φονιά μες στη σκοτεινιά,
μη μ’ αφήνεις μόνη να ζω στην ερημιά, ξανά.
Έβαλα σημάδια να σ’ αναζητώ,
μια θαμπή σημαία, ξύλινο σταυρό.
Κάνει τόσο κρύο μέσα στην ψυχή,
Αύγουστος και χιόνι, μαύρη εποχή.
