Απ’ τα βουνά πιο μακριά
κι απ’ τα νερά πιο πέρα
κρατάει η δική μου η φωνή
και βγαίνει στον αέρα,
και σμίγει με τα σύννεφα
και κλαίει με τους ανθρώπους
γιατί μ’ αρνήθηκε η ζωή
τους πιο δικούς μου τόπους.
Αχ εσύ,
της ζωής μου άρνηση,
ποιο σπαθί να σε κόψει προσπαθεί;
Ποιος θεός
να σου δώσει λίγο φως;
Αχ ζωή,
σ’ ονειρεύτηκα αλλιώς.
Δεν έχει η θάλασσα καημό,
δεν έχουν τα φαράγγια,
μα όπου πάει ο άνθρωπος
φέρνει μαζί φαρμάκια,
και φαρμακώνει τα πουλιά
με του καημού τα βέλη
που του αρνήθηκε η ζωή
όσα η ψυχή του θέλει.
Αχ εσύ,
της ζωής μου άρνηση,
ποιο σπαθί να σε κόψει προσπαθεί;
Ποιος θεός
να σου δώσει λίγο φως;
Αχ ζωή,
σ’ ονειρεύτηκα αλλιώς.
Απ’ τα βουνά πιο μακριά
κρατάει η δική μου η φωνή.
