Αν ήμουνα ποτάμι θα ’χα προορισμό
κατεύθυνση θα είχα θα ’ξερα που πηγαίνω
θα ’ξερα γιατί ζω
Αν ήμουν ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού
θα ’ξερα πως ο λόγος που υπάρχω είναι ο πόνος
σημάδι ενός καιρού
Μα εγώ τραβάω ζόρι που πια δεν είσαι εδώ
εσύ ήσουν ο σκοπός μου ο προσδιορισμός μου
ο λόγος για να ζω
Εγώ τραβάω ζόρι που ακόμα σ’ αγαπώ
μακριά σου πώς ν’ αντέξω
ποιο δρόμο να διαλέξω
ξανά να ονειρευτώ
Αν ήμουν έργο τέχνης στον τοίχο ενός σπιτιού
θα ’ξερα πως υπάρχω εντύπωση να κάνω
σε φίλους και γνωστούς
Αν ήμουν ένα γράμμα σε φάκελο κλειστό
θα ζούσα για τη μέρα που κάποιος θα διαβάσει
αυτά που έχω να πω
θα ’χα προορισμό
Μα εγώ τραβάω ζόρι που πια δεν είσαι εδώ
εσύ ήσουν ο σκοπός μου ο προσδιορισμός μου
ο λόγος για να ζω
Εγώ τραβάω ζόρι που ακόμα σ’ αγαπώ
μακριά σου πώς ν’αντέξω
ποιο δρόμο να διαλέξω
ξανά να ονειρευτώ
ακόμα σ’ αγαπώ…
