Τέσσερις τοίχοι κι εγώ στη μέση παραμιλώ γιατί γιατί
και η καρδιά μου πως να χωρέσει την απουσία σου αυτή
Και όλο βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει
στα μάτια μου που αγάπησες
κι ο νους μου τρέχει τρέχει τρέχει τρέχει
σε σένανε που μ’ άφησες
Και είμαι μόνος και πίνω πάλι στο αδιέξοδο μπροστά
και τα λουλούδια μες στο ανθογυάλι σαν να ξεψύχησαν κι αυτά
Και όλο βρέχει βρέχει βρέχει βρέχει
στα μάτια μου που αγάπησες
κι ο νους μου τρέχει τρέχει τρέχει τρέχει
σε σένανε που μ’άφησες
