Ποσά χρόνια πέρασαν
που σε πρωτοείδα
έλαμπες σαν όνειρο
στην αστροφεγγιά
έκοβες τις βόλτες σου
στης νύχτας την αλμυρά
με μια κιθάρα αγκαλιά
Αχ Αθήνα μου τι άλλο πια σου μένει;
Αχ Αθήνα μου Αθήνα μου
μικρή ήσουν πριγκίπισσα κι έχεις μείνει ξένη
να μαραζώνεις στη σιωπή.
Η Δευτέρα ξύπνησε
τρέχουν τα ρολόγια
κάπνα και αυτοκίνητα
στο πόδι ένας καφές
λάθος δρόμο πήραμε
τι άλλο πια μας μένει
αφού ξεχάσαμε το χθες
Αχ Αθήνα μου τι άλλο πια σου μένει;
Αχ Αθήνα μου Αθήνα μου
μικρή ήσουν πριγκίπισσα κι έχεις μείνει ξένη
να αργοπεθαίνεις στη σιωπή.
