Ώστε τα ξέχασες αυτά που μου ‘χεις κάνει
το αντίο που έγραψες ακόμα είναι στο τζάμι
κι εδώ στις πέντε το πρωί, για πες τι ήρθες να κάνεις
μου φαίνεται έχεις τρελαθεί, ή θες να με τρελάνεις
Δεν έχεις το δικαίωμα να έρχεσαι ξημέρωμα
γιατί δεν έχεις πού αλλού να πας
δεν είναι αυτονόητο, μη με περνάς για ανόητο
για τόσο αφελή μη με περνάς
Δεν έχεις το δικαίωμα αυτά που δε σου χρέωνα
κι αυτά που συγχωρούσα να ξεχνάς
κοιμήσου εκεί που έστρωσες και στο γκρεμό που μ’ έσπρωξες
πέσε κι εσύ ή μάθε να πετάς
Δίνεις το χέρι σου και με φιλάς στο στόμα
μα το μαχαίρι σου στο στήθος μου είναι ακόμα
και ύστερα μου λες εσύ πως πήγες να πεθάνεις
μου φαίνεται έχεις τρελαθεί, ή θες να με τρελάνεις
Δεν έχεις το δικαίωμα να έρχεσαι ξημέρωμα
γιατί δεν έχεις πού αλλού να πας
δεν είναι αυτονόητο, μη με περνάς για ανόητο
για τόσο αφελή μη με περνάς
Δεν έχεις το δικαίωμα αυτά που δε σου χρέωνα
κι αυτά που συγχωρούσα να ξεχνάς
κοιμήσου εκεί που έστρωσες και στο γκρεμό που μ’ έσπρωξες
πέσε κι εσύ ή μάθε να πετάς
