Ένας μαύρος ουρανός
που το πάει για καταιγίδα
κι εγώ ψάχνω να σε βρω
μοναχός χωρίς ελπίδα
Πάει καιρός που ’χεις χαθεί
και μαζί τα πήρες όλα
κι εγώ δίχως αντοχή
σε ζητώ κι έρχεται μπόρα
Νύχτα, κάνε μου τη χάρη
κομματιάζομαι σου λέω
μην ανάψεις το φεγγάρι
και με δει αυτή να κλαίω
Νύχτα, που καλά το κρύβεις
κάθε δάκρυ μου για κείνη
μην της πεις ότι πονάω
κι ότι έχει την ευθύνη
νύχτα, κάνε μου τη χάρη
κομματιάζομαι σου λέω
μην ανάψεις το φεγγάρι
και με δει αυτή να κλαίω
Ένας μαύρος ουρανός
μαύρος όπως η ψυχή μου
λείπεις και νομίζω πως
είναι άχρηστη η ζωή μου
Μια σκιά είμαι κι εγώ
που απ’ τις άλλες ξεχωρίζει
γιατί απ’ όλες τις σκιές
είμαι η μόνη που δακρύζει..
Νύχτα, κάνε μου τη χάρη
κομματιάζομαι σου λέω
μην ανάψεις το φεγγάρι
και με δει αυτή να κλαίω
Νύχτα, που καλά το κρύβεις
κάθε δάκρυ μου για κείνη
μην της πεις ότι πονάω
κι ότι έχει την ευθύνη
Νύχτα, κάνε μου τη χάρη
κομματιάζομαι σου λέω
μην ανάψεις το φεγγάρι
και με δει αυτή να κλαίω
