Τι να σκεφτώ και τι να πιστέψω, κάθε φορά με βγάζεις απ’ έξω,
ψάχνω κι εγώ στα μάτια σου μέσα μιαν άκρη να βρω.
Πότε μιλάς και πότε σωπαίνεις κι όταν πονάς τηλέφωνο παίρνεις,
μ’ έχεις μπερδέψει πολύ και άλλο πια δεν μπορώ.
Εσύ δεν είσαι αγάπη, είσαι επείγον περιστατικό
και άδικα παλεύω μ’ ένα μπουκάλι να σωθώ.
Αδύνατον για σένα να καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ,
λυπάμαι που δεν έχεις ούτε καρδιά ούτε μυαλό.
Πότε γελάς και πότε φοβάσαι, τον εαυτό σου ποτέ δεν λυπάσαι
και μια ζωή αιχμάλωτη θα `σαι στον εγωισμό.
Έτσι που πας κι έτσι που είσαι δεν ωφελεί να προσποιείσαι,
σ’ ένα ταξίδι θα βγεις χωρίς γυρισμό.
Εσύ δεν είσαι αγάπη, είσαι επείγον περιστατικό
και άδικα παλεύω μ’ ένα μπουκάλι να σωθώ.
Αδύνατον για σένα να καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ
λυπάμαι που δεν έχεις ούτε καρδιά ούτε μυαλό.
