Ζήσε / ΣΤΙΧΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
| Καλλιτέχνης | Goin’ Through |
| Album | La sagrada familia |
| Έτος | 2004 |
| Στιχουργός | Goin’ Through |
| Συνθέτης | Goin’ Through |
| Είδος μουσικής | |
| Θεματολογία |
Άλλη μια μέρα, μια Δευτέρα που `ναι ίδια με τις άλλες
Βρώμικοι δρόμοι, ο χειμώνας και στα τζάμια μου ψιχάλες
Μάτια νυσταγμένα, πρόσωπα θλιμμένα
Βήματα βαριά, αργά και πάντα λασπωμένα
Δεν είμαι ποιητής μ’ αρέσουν τα ταξίδια
Να λιώνουν στο χαρτί το μυαλό και τα μολύβια
Στα ίδια έχω μείνει το μυαλό μου δε μ’ αφήνει
Κι η πόλη που με γέννησε κατάμουτρα με φτύνει.
Φίλε πολλοί μας μίσησαν, τόσοι μας έβρισαν
Άλλοι μας κέρδισαν, πολλοί κεράστηκαν από τον χαρακτήρα μας
Δώρα μοιράστηκαν, αυτή είναι η μοίρα μας
Άσχετοι πιάσανε μεζούρες και μας μετρήσαν
Ποτίσαν τ’ όνειρό μας, με κακία το μαγαρίσαν.
Δε μας χωρήσαν όμως, η ζωή μας ένας δρόμος
Χρόνια μετά και πάλι εδώ είμαστε
Και δε φοβόμαστε να μοιραζόμαστε, να ζούμε.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά.
Τα ρούχα μου βραχήκαν γιατί ίδρωσα και μόχθησα,
Έκλαψα και μάτωσα,
Ό,τι έχω, ό,τι απόχτησα κανένας δε μου χάρισε
Μονάχος θα πεθάνω
Σε ένα από τα ταξίδια που στα όνειρά μου κάνω.
Τα χρόνια μένουν πίσω και τα δάκρυα στο μαντίλι
Η φλόγα καίει ακόμα στο δικό μου το καντίλι
Παρέα μου η πένα κι η καλύτερή μου φίλη
Κι όσες λέξεις έχουν βγει απ’ του πατέρα μου τα χείλη.
Περάσαμε πολλά μα δεν βαριέσαι το γλεντάμε
Έξω καρδιά κι όπου μας βγάλει
Ό,τι κι αν δείξει το χαρτί που θα τραβήξουμε απ’ την τράπουλα
Και πάλι αυτό ταιριάζει μόνο σ’ ανθρώπους μ’ αναζητήσεις
Αν τολμήσεις θα πληγωθεις μα θα κερδίσεις
Πριν κουραστείς τα παρατήσεις
Δώσε στην ζωή που έχει απαιτήσεις τις δικές σου πεποιθήσεις
Χάρισε και νιώσε το άρωμα της φύσης.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά.
Κι αναρωτιέμαι τι αξία έχουν τα λόγια και οι πράξεις
Αν δεν έχεις δυο φτερά στους αιθέρες να πετάξεις
Αν σου λείπουν δυο ανάσες από γνήσιο οξυγόνο
Και τα βήματά σου σβήνει η βροχή πάνω στον δρόμο
Χρόνο με τον χρόνο τον εαυτό μου εμψυχώνω
Τις δυνάμεις και τους φίλους μου επιτέλους συγκεντρώνω
Δεν νιώθω πόνο, δεν έχω τύψεις
Νιώθω θλίψη για όλα που έχουν φύγει μακριά και μου `χουν λείψει.
Πολλές φορές τα λόγια δεν αγγίζουνε κανέναν
Άλλες φορές πάλι πληγώνουν, πονούν και στάζουν αίμα
Και μένα με πονέσανε και μ’ άφησαν σημάδια
Αξέχαστα θα μείνουν στο μυαλό μου αυτά τα βράδια.
Αν μπορούσες να χωρέσεις στο μυαλό μου
Θα συναντούσες μόνο φίλους στο πλευρό μου
Παλιές αγάπες που δεν έσβησαν ποτέ τους
Και καρδιά μικρού παιδιού αύριο γίνεται ενός έτους.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά
Βρώμικοι δρόμοι, ο χειμώνας και στα τζάμια μου ψιχάλες
Μάτια νυσταγμένα, πρόσωπα θλιμμένα
Βήματα βαριά, αργά και πάντα λασπωμένα
Δεν είμαι ποιητής μ’ αρέσουν τα ταξίδια
Να λιώνουν στο χαρτί το μυαλό και τα μολύβια
Στα ίδια έχω μείνει το μυαλό μου δε μ’ αφήνει
Κι η πόλη που με γέννησε κατάμουτρα με φτύνει.
Φίλε πολλοί μας μίσησαν, τόσοι μας έβρισαν
Άλλοι μας κέρδισαν, πολλοί κεράστηκαν από τον χαρακτήρα μας
Δώρα μοιράστηκαν, αυτή είναι η μοίρα μας
Άσχετοι πιάσανε μεζούρες και μας μετρήσαν
Ποτίσαν τ’ όνειρό μας, με κακία το μαγαρίσαν.
Δε μας χωρήσαν όμως, η ζωή μας ένας δρόμος
Χρόνια μετά και πάλι εδώ είμαστε
Και δε φοβόμαστε να μοιραζόμαστε, να ζούμε.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά.
Τα ρούχα μου βραχήκαν γιατί ίδρωσα και μόχθησα,
Έκλαψα και μάτωσα,
Ό,τι έχω, ό,τι απόχτησα κανένας δε μου χάρισε
Μονάχος θα πεθάνω
Σε ένα από τα ταξίδια που στα όνειρά μου κάνω.
Τα χρόνια μένουν πίσω και τα δάκρυα στο μαντίλι
Η φλόγα καίει ακόμα στο δικό μου το καντίλι
Παρέα μου η πένα κι η καλύτερή μου φίλη
Κι όσες λέξεις έχουν βγει απ’ του πατέρα μου τα χείλη.
Περάσαμε πολλά μα δεν βαριέσαι το γλεντάμε
Έξω καρδιά κι όπου μας βγάλει
Ό,τι κι αν δείξει το χαρτί που θα τραβήξουμε απ’ την τράπουλα
Και πάλι αυτό ταιριάζει μόνο σ’ ανθρώπους μ’ αναζητήσεις
Αν τολμήσεις θα πληγωθεις μα θα κερδίσεις
Πριν κουραστείς τα παρατήσεις
Δώσε στην ζωή που έχει απαιτήσεις τις δικές σου πεποιθήσεις
Χάρισε και νιώσε το άρωμα της φύσης.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά.
Κι αναρωτιέμαι τι αξία έχουν τα λόγια και οι πράξεις
Αν δεν έχεις δυο φτερά στους αιθέρες να πετάξεις
Αν σου λείπουν δυο ανάσες από γνήσιο οξυγόνο
Και τα βήματά σου σβήνει η βροχή πάνω στον δρόμο
Χρόνο με τον χρόνο τον εαυτό μου εμψυχώνω
Τις δυνάμεις και τους φίλους μου επιτέλους συγκεντρώνω
Δεν νιώθω πόνο, δεν έχω τύψεις
Νιώθω θλίψη για όλα που έχουν φύγει μακριά και μου `χουν λείψει.
Πολλές φορές τα λόγια δεν αγγίζουνε κανέναν
Άλλες φορές πάλι πληγώνουν, πονούν και στάζουν αίμα
Και μένα με πονέσανε και μ’ άφησαν σημάδια
Αξέχαστα θα μείνουν στο μυαλό μου αυτά τα βράδια.
Αν μπορούσες να χωρέσεις στο μυαλό μου
Θα συναντούσες μόνο φίλους στο πλευρό μου
Παλιές αγάπες που δεν έσβησαν ποτέ τους
Και καρδιά μικρού παιδιού αύριο γίνεται ενός έτους.
Ζήσε για τελευταία φορά,
Τον θυμό μες απ’ τα μάτια τώρα σβήσε μια τελευταία φορά
ΕΝΟΤΗΤΕΣ |
|
|---|---|
| Επιλέξτε τρόπο προβολής | |
| Τίτλος Τραγουδιού | |
| Album | Καλλιτέχνης |
| Είδος Μουσικής | Στιχουργός |
| Θεματολογία | Συνθέτης |
TOP 30 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ |
|---|
|
|