Σ’ ένα δωμάτιο αδειανό
του έρωτά μας το κενό να ζωγραφίζω,
10 τ’ Αυγούστου κι είμαι εδώ
με τη σιωπή να τραγουδώ και να νομίζω
πως ταξιδεύω σε ακτές
που δεν τις είδα μέχρι χθες και σ’ αγκαλιάζω,
είναι μια πλάνη η ζωή
κι όταν χαράξει το πρωί τρελός θα μοιάζω.
Φεύγουνε τα καλοκαίρια κι οι αγάπες μου,
γίνανε τα όνειρά μου αυταπάτες μου,
κι εγώ ζω το ίδιο έργο σ’ επανάληψη,
πώς ν’ αντέξω τη δική σου εγκατάλειψη.
Έξω απ’ την πόρτα, σιγανά,
ακούω βήματα ξανά μα είναι ξένα,
κάποιος γυρίζει τα κλειδιά
και η δική μου η καρδιά τα `χει χαμένα,
λέω δεν έχω εποχές,
όμως αν έρθουν οι βροχές θα καταλάβω,
ό,τι αξίζει ν’ αγαπώ
κι ό,τι δεν πρόλαβα να πω θα το προλάβω.
Φεύγουνε τα καλοκαίρια κι οι αγάπες μου,
γίνανε τα όνειρά μου αυταπάτες μου,
κι εγώ ζω το ίδιο έργο σ’ επανάληψη,
πώς ν’ αντέξω τη δική σου εγκατάλειψη.
