Βρέθηκα μετά το χωρισμό
στο σταθμό, στο βαγόνι μου
μια ζωή σε μια αποσκευή
τα νεκρά όνειρά μου
ξάφνου εκεί μες στο συνωστισμό
μια φωνή τόσο γνώριμη
μια φωνή που γίνεται κραυγή
καθώς λέει τ’ όνομά μου
και το τρένο ξεκίνησε
και ‘συ πάλι μακριά μου
Κι ήθελα τόσα να σου πω
πως σ’ αγαπώ να σου φωνάξω
αχ να μπορούσα μια ζωή
σε μια στιγμή να την αλλάξω
και έγραψα το σ’ αγαπώ στο τζάμι
και μόλις σε είδα που δάκρυσες
έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι
γιατί καρδιά μου άργησες
Τρέχουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί
μα εσύ πάντα πλάι μου
βλέπω την μορφή σου, μου μιλάς
σα βροχή, σαν αέρας
θέλω να κατέβω στη στροφή
μα η φωνή μου σκορπίζεται
θέλω να κατέβω στη στροφή
δε μ’ ακούει κανένας
και το τρένο πια χάνεται
σαν το φως μιας ημέρας.
