Το ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ με βρίσκει ταμπουρωμένο έξω από τις γρίλιες ενός λουτροκαμπινέ μιας βίλας στη Νέα Κηφισιά. Το οφθαλμοφανές εκ των συμφραζομένων της ιδιότητός μου αποσαφηνίζεται πλήρως με την εμφάνιση στον υπό παρατήρηση λουτροκαμπινέ της ιδιοκτητρίας της βίλας. Πρόκειται περί γκομενάρας ημίγυμνης γύρω στα τριάντα με τις βυζάρες της ν’ ανεβοκατεβαίνουν σε κάθε της κίνηση χαρίζοντάς μου ένα θέαμα που δικαιώνει απόλυτα τη δράση της συμπαθούς τάξεως των μπανιστηρτζήδων. Η έξαψή μου φτάνει στο απροχώρητο όταν η γκομενάρα με μια αποφασιστική κίνηση κατεβάζει το μοναδικό εσώρουχο που φορούσε αποκαλύπτοντάς μου ένα θεσπέσιο και ηδονικό κωλαράκι. Με σταθερές κινήσεις, η ανυποψίαστη ιδιοκτήτρια ανασηκώνει το καπάκι της τουαλέτας και πριν προλάβει καλά καλά να καθίσει αρχίζει να κλάνει συνέχεια και δυνατά, ενώ το χαρακτηριστικό πλαφ της πρώτης κουράδας έρχεται να ολοκληρώσει το ξάφνιασμά μου. Η μπόχα της σκατίλας αναμεμιγμένη με τη μυρωδιά του σκοτωμένου αίματος της περιόδου καθώς και η θέα της ματωμένης σερβιέτας μπροστά στα πόδια της γκομενάρας έκανε αδύνατη τη συνέχεια της παρατήρησης.
Κουφάλα δημιουργέ, τα πάντα εν σοφία εποίησας!
