Δυο ποτήρια έβαλα πάνω στο τραπέζι
τ’ άδειαζα, τα γέμιζα δάκρυ και κρασί,
και το δίσκο τον παλιό έβαλα να παίζει
το τραγούδι που `λεγες κάποτε κι εσύ.
Το δικό σου όμως ποτήρι το ‘κανα γυαλιά
ίσως από το μυαλό μου και σε βγάλω πια.
Το δικό σου όμως ποτήρι το ‘κανα γυαλιά,
στα συντρίμμια όμως απάνω έκλαψα πικρά.
Τώρα τα κομμάτια του με καημό μαζεύω
μήπως το ποτήρι σου φτιάξω απ’ την αρχή.
Κάτι που δε γίνεται ο φτωχός γυρεύω,
είναι σαν να έβαλα μέσα σου ψυχή.
Το δικό σου όμως ποτήρι το ‘κανα γυαλιά
ίσως από το μυαλό μου και σε βγάλω πια.
Το δικό σου όμως ποτήρι το ‘κανα γυαλιά,
στα συντρίμμια όμως απάνω έκλαψα πικρά.
