Μπορεί να ντύνεσαι ακριβά
μα εκείνο που `χεις στην καρδιά
θα μείνει βάρβαρο, βάρβαρο, βάρβαρο.
Και δεν του φτάνει μια στιγμή
ν’ αλλάξει δρόμο ή διαδρομή
γιατί είναι άτιμο, άτιμο, άτιμο
και θέλει χρόνια, χρόνια, χρόνια
χρόνια, χρόνια, χρόνια.
Λοιπόν που λέτε η καρδιά
για να γλιτώσει απ’ τη φωτιά
θέλει το χρόνο της, θρόνο της, πόνο της
θέλει χρόνια, χρόνια, χρόνια
χρόνια, χρόνια, χρόνια.
Θέατρο σκηνοθετούσε
η ζωή στο πρόσωπό μου
με δικό της έργο και ποτέ δικό μου.
Μα ο έρωτας ταινία
για τ’ ανάλαφρα του κόσμου
που φωνάζει: “Ησυχία, πάμε πλάνο”
“Είμαι δική σου, είσαι δικός μου”.
Λοιπόν που λέτε η καρδιά
για να γλιτώσει απ’ τη φωτιά
θέλει το χρόνο της, χρόνο της, χρόνο της.
Και δεν της φτάνει μια στιγμή
ν’ αλλάξει δρόμο ή διαδρομή
γιατί είναι μόνη της, μόνη της, μόνη της
για χρόνια, χρόνια, χρόνια
χρόνια, χρόνια, μόνη
χρόνια, μόνη, μόνη
anni, anni, anni.
