Η γης τρέφει πολλά,
κι ανήμερα τρομάρα σκιάχτρα,
στις αγκαλιές της θάλασσας,
πυκνά πυκνά φυτρώνουν,
ανθρωπομίσητα θεριά.
Σαν τα βλαστάρια κρέμονται,
μετέωρες φωτιές απ’ τα ουράνια,
κι έχουν να το πουν τα πετεινά,
όσα χαμοπετούν κι όσα ζυγιάζονται,
την οργή των φριχτών καταιγίδων.
Μα ποιος θα `ρθει να δει,
των αντρών την αποκοτιά, την ανίερη,
των παθιασμένων γυναικών, τους κολασμένους έρωτες,
και τα πάθη, που στοιχειώνουνε τα σπίτια,
σκορπάει τα κρεβάτια των αντρόγυνων, σ’ ανθρώπους και θηρία,
ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος.
Ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος.
