Ποια μοίρα ποια μάγισσα
ποια αγάπη ποιος έρωτας
ποιο τύμπανο ποια σάλπιγγα
ποια Ιστορία και ποια λυχνία.
Το τσιγάρο είναι βαρύ ο καφές με αναστολή
και να βρέχει
στο Αιγαίο είχες πει αν μουσκέψει το φιλί
δεν αντέχει
η ομίχλη κάνει έφοδο η πλήξη ανακωχή
η ομπρέλα των αισθήσεων στα δύσκολα κλειστή
δοκιμάζονται οι άμυνες το εγώ απ’ το εμείς πόσο απέχει.
Μη τρομάξει το παιδί απ’ τα ύψη και το βάλει στα πόδια
στο Ιόνιο είχες πει πως οι πύργοι θυσιάζουν τα πιόνια
σωπαίνει αυτός που κρίνεται κερνάει όποιος διψά
το χάσμα διευρύνεται όταν δε σε αφορά
φυγαδεύονται τα όνειρα δραπέτες κάτω απ’ τα ίδια σεντόνια.
Ποια μοίρα μας ξεπέταξε και σάπισε ο καρπός
ποια μάγισσα βλαστήμαγε στη γέννα συνεχώς
ποια αγάπη κληρονόμησε διχόνοια στη φυλή
ποιος έρωτας εκτόπισε το χώρια απ’ το μαζί
ποιο τύμπανο αφιόνισε το βήμα του σκασμού
ποια σάλπιγγα ακόνισε τα νύχια του θεριού
τι έθαψε η Ιστορία τους βαθιά κάτω από μας
πώς έσβησε η λυχνία σου και πια δε με κοιτάς δε με κοιτάς…
Ώρα δύο και μισή αδιευκρίνιστη χημεία επεμβαίνει
στη Μεσόγειο είχες πει πως σε βάφτισαν η Ωραία Κοιμωμένη
στο πλάι όπως έγερνες ξερή καλαμιά
ανέμιζες αρώματα ανταύγειες νερά
σε άγγιξα στον ύπνο σου κι ανέβηκε ο σφυγμός
δικαίωμα στο όνειρο δικαίωμα στο φως.
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίθα απ’ το μηδέν ανασαίνει
όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ’ το πουθενά επιμένει
κάτι μένει κάτι μένει κάτι μένει κάτι μένει……
