Χαράχτηκε το βλέμμα σου στα δυο
με κάτι δάκρυα πικρά μπογιατισμένα
Και μου ‘πες ξημερώματα “πάρε με από δω”
κι απ’ τη σιωπή προτίμησες δυο λόγια μεθυσμένα
Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
κι εσύ φοβάσαι.
Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
να με θυμάσαι να με θυμάσαι.
Οι αγάπες σου σ’ αφήσαν μοναχή
σου μάθαν πως να φεύγεις μ’ ένα “γεια σου”
μα κάποιο βράδυ ξέχασες μια πόρτα ανοιχτή
κι ένα σπιρτόκουτο που γράφει τ’ άνομά σου.
