Τα παράθυρα κλεισμένα όπως τα κελιά
έρημη η καρδιά μου λιώνει δίχως αγκαλιά
ερημώσανε οι δρόμοι, άδεια τα στενά,
σου ‘χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.
Παίρνω και αφήνω στράτες, ψάχνω να σε βρω
απορούνε οι διαβάτες που παραμιλώ
μου λυγίσανε οι ώμοι βάσανα βουνά,
σου ‘χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.
Νύχτωσε στης μοναξιάς μου το στενό κελί
μόνος μου κι αυτό το βράδυ κλαίω σαν παιδί
κλαίει κι ένα νυχτοπούλι και σου τραγουδά,
σου ‘χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.
