Ποιο συναίσθημα είν’ αυτό που σε κάνει δειλό
που τρυπώνει στην ψυχή και κυβερνά το μυαλό.
Σε εξουσιάζει, σε κάνει κάθε τόσο να σφάλεις
κι ενώ έχεις τόσα να πεις φωνή δεν έχεις να βγάλεις.
Πάλι μπροστά μου εικόνες που τώρα δεν λένε τίποτα
και φίλοι μου κοιτάζουν και μιλάνε καχύποπτα.
Σημάδια από αγάπες ή από όνειρα ίσως
που αλλάξαν κι απ’ αγάπη έχουν γίνει πια μίσος.
Τρέμω στην σκέψη ότι χάνω τα ίχνη
πως το φεγγάρι παύει πλέον πια το δρόμο να δείχνει.
Ότι ξεχνάω ποιος είμαι και που πηγαίνω, (ποιος)
δεν αντιδρώ παρά μονάχα σωπαίνω.
Κλείνω τα μάτια για να έρθει η σιωπή
πριν τ’ ανοίξω όμως πάντα εμφανίζεσαι εσύ.
Επιστρέφεις κι ελπίζεις πως θα είμαι εδώ
μια συγγνώμη στον εαυτό μου μόνο οφείλω να πω.
Πέρασε πολύς καιρός θυμάμαι
δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό
στημένο το παιχνίδι και γνωστό
μα εγώ να ξέρεις δε φοβάμαι.
Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
μάνα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη.
Δεν μου άρεσε ποτέ να λέω εντάξει
σε κάθε πράξη που μπορεί να μ’ αλλάξει.
Μόνο σε τάξη κάθε σκέψη μου βάζω
αλλάζω μόνο εικόνες και σε σκέψεις βουλιάζω.
Πάω πιο κάτω πάντα σ’ άλλη σελίδα
όσα έχω ζήσει στα όνειρα μου είδα.
Γραμμή-γραμμη για να γεμίζει το κενό
μ’ αυτό που μ’ άφησες νύχτα και είπες θα ‘σαι στο μυαλό μου.
Τα βράδια όταν με θυμάσαι
να ξέρεις ότι είμαι καλά
μπορεί να πέρασα πολλά
όμως για μένα μη φοβάσαι.
Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
(δε μου άρεσε ποτέ να λέω εντάξει)
έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
(τίποτα δε θα μ’ αλλάξει)
δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
(δε μου άρεσε να λέω εντάξει)
μάνα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη.
Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
(δε μου άρεσε ποτέ να λέω εντάξει)
έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
(μου έχει μείνει μια πράξη)
δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
(τίποτα δε θα μ’ αλλάξει)
μάνα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη.
Δε μου άρεσε ποτέ να λέω εντάξει…
Δε μου άρεσε να λέω εντάξει…!
