Τα χελιδόνια τ’ Αναπλιού
περνούν απ’ τις Μυκήνες
κι εσύ που μοιάζεις με φωτιά
μου ‘καψες όπως τα χαρτιά
στην Κόρινθο τις μέρες μου
και κάπου αλλού τους μήνες.
Όταν φέρνει ο αγέρας
μυρωδιές κι αρώματα
κάποιος μέσα στ’ όνειρό του
κλαίει τα ξημερώματα.
Τα περιστέρια του Μαγιού
χάνονται μέσ’ στο χάρτη
κι εσύ σαν φίδι που γλιστρά
τα βράδια μέσα στο Μυστρά
στα χρόνια μου βάζεις φωτιά
τα δειλινά στη Σπάρτη.
