Τα κρυμμένα μυστικά, λόγια ηρεμιστικά
να μου διώχνουν τη φοβία στη χαμένη μου εφηβεία
Στον παράδεισο χτυπώ να μου ανοίξουνε να μπω
αναβράζοντα τ’αστέρια στα ληγμένα καλοκαίρια
Ένα τραύμα τατουάζ…και η ζωή μου στο μοντάζ
με τα ρούχα τα δικά μου διασκεδάζει η μοναξιά μου
Τα μηνύματα κοιτώ απ’τον ίδιο μου εαυτό
τις πληγές να μη ξεχνάω στο μυαλό μου τις περνάω
Μια πάνω μια κάτω και η ζωή μου άνω κάτω
στο μέλλον μου κοιτάζομαι
αγάπη εγώ χρειάζομαι
αγάπη…αγάπη…αγάπη…
Χάδια βιολογικά δάκρυα δυναμωτικά
ό, τι νιώθω δεν τ’αγγίζω μοναχά το ζωγραφίζω
μένει ισόβια η βροχή στη δική μου την ψυχή
χειροπέδες με τη βία στη δική μου φαντασία
Στο μεγάλο πανικό θα μιλάω στον ενικό
Οικειότητα μεγάλη δε φοβάμαι όπως οι άλλοι
στης καρδιάς μου το βυθό…είναι λέω κανείς εδώ;
θα δολώνω τ’όνειρό μου μήπως βρω τον άνθρωπό μου
