Άσπρο φεγγάρι,
της νύχτας ζάρι
νωπά τα βήματά σου πάνω στο κορμί μου
αχ να ‘σουνα δική μου…
Να μη σε δω σε ξένα,
σε χέρια παγωμένα,
που δεν αξίζουνε για να σε κρατούν…
Πάν τα όνειρα γυρνάν, πάνε χαμένα
άγια συναξάρια μα μεταφρασμένα…
Πάν τα όνειρα γυρνάν, γίνονται ξένα
λόγια αγάπης τόσο ξεχασμένα…
Άσπρη ελπίδα,
του νου λεπίδα
νωπά τα δάκρυά σου πάνω στο κορμί μου
αχ να ‘σουνα δική μου…
Να μη σε δω σε δρόμους,
σε δρόμους διαδρόμους,
που δεν αξίζουνε για να σε κρατούν…
