Σε μια φωτογραφία με το Στέλιο,
σε άλλη με τη μάνα σου αγκαλιά,
σελίδες απ’ το πέμπτο Ευαγγέλιο,
μ’ ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά.
Σαμψούντα, Τραπεζούντα και Σεβάστεια,
και τόποι ως τα βάθη του Μοχούμ
της Σαλονίκης γίνατε προάστια
κι εσύ από Σεβαστή, Σεβάς Χανούμ.
Θα πίνω στ’ όνομά μου το φαρμάκι,
θα πίνω στ’ όνομά σου το κρασί,
σε ποια στροφή θα βρω το τραγουδάκι,
που πέταξες στο δρόμο μου εσύ.
Από τη Μαύρη Θάλασσα καράβι
με κόκκινα βαμμένα τα πανιά,
τους κήπους του νερού με πόνο σκάβει
και στέλνει τόπους τόπους λησμονιά.
Σε ποιο μπαξέ σου είπαν να φυτρώσεις
μικρό μελαχρινό μου γιασεμί,
ετών δέκα εφτά και πώς να νιώσεις
πως όλα είναι ακμή και παρακμή.
Θα πίνω στ’ όνομά μου το φαρμάκι,
θα πίνω στ’ όνομά σου το κρασί,
σε ποια στροφή θα βρω το τραγουδάκι,
που πέταξες στο δρόμο μου εσύ.
Κοιμάσαι στις κοιλάδες του Ευόσμου,
ξυπνάς στα περιβόλια τ’ ουρανού,
κι αυτό το φτωχοκάλυβο του κόσμου
το άφησες σε χέρια αλλουνού.
Θα πίνω στ’ όνομά μου το φαρμάκι,
θα πίνω στ’ όνομά σου το κρασί,
σε ποια στροφή θα βρω το τραγουδάκι,
που πέταξες στο δρόμο μου εσύ,
σε ποια στροφή θα βρω το τραγουδάκι,
που πέταξες στο δρόμο μου εσύ.
