Αν δε σ’ ακούσω να μιλάς, ποτέ να μη γυρίσω
Αν δε σ’ ακούσω να χτυπάς παντού, όπως παλιά
Τόσα σκαλιά κατέβηκα για να σε φέρω πίσω
Ένα δικό σου ξύπνημα είν’ όλη μου η μιλιά
Αν δεν ακούσω από παντού να ξεπηδά η φωνή σου
Γλυκιά λαλιά, σκληρή λαλιά, η μόνη αληθινή
Αν δεν τη φέρουν οι ουρανοί, οι ποταμοί, θυμήσου
Αν δεν τη φέρουν τα πουλιά, ο αέρας, η βροχή
Αν δε σ’ ακούσω να δονείς το σώμα, την ψυχή μου
Κι ο χτύπος σου σαν το σεισμό να σπαρταρά τη γη
Θα χτίσω μια σφηκοφωλιά ν’ αφήσω το κορμί μου
Να γίνει η λάσπη, το νερό θυσία στο κεντρί
Αν δεν ακούσω από παντού να ξεπηδά η φωνή σου
Γλυκιά λαλιά, σκληρή λαλιά, η μόνη αληθινή
Αν δεν τη φέρουν οι ουρανοί, οι ποταμοί, θυμήσου
Αν δεν τη φέρουν τα πουλιά, ο αέρας, η βροχή
Θα στήσω παραμιλητό σ’ όλα τα στόματά τους
Κι ό,τι θυμάμαι απ’ το ρυθμό κι από τη μουσική
Θ’ αντιλαλώ σαν το παιδί στα μέρη τα δικά τους
Χίλιες φωνές στο λόγο σου σαν μια ν’ αναδυθεί
