Aγγίζω τα χείλη σου Aγνή
και μας παίρνει η αυγή
όταν σβήνει η βροχή.
Στα μάτια σου παίζει ένα φως,
κι ο αέρας περνάει,
στα φιλιά σου γελάει
Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό,
μα η καρδιά σου ανασαίνει,
κι όπως πριν μ’ ανασταίνει.
Σε βλέπω με μάτια κλειστά
σα να βρίσκεσαι εδώ
κι όμως είσαι μακριά.
Θυμάμαι τραγούδια να λες
για τις άδειες στιγμές
τις χαμένες καρδιές.
Στο λαβύρινθο έχω χαθεί
του Θησέα κρατάω την κλωστή
μα τα χέρια πονάνε
και τα μάτια ξεχνάνε.
Aγγίζω τα χέρια σου Aγνή
το κεφάλι μου γέρνει
και η νύχτα με παίρνει.
Δε θέλω ούτε λέξη να πω
στ’ ανοιχτά τ’ όνειρο
με κρατάει ναυαγό.
Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό
μα η καρδιά σου ανασαίνει
κι όπως πριν μ’ ανασταίνει.
