Είν’ ο καιρός σκέψη που σπάει
μάτι που ξενυχτάει, είναι φωνή που κλαίει.
Σαν συγγενής τρελός στη φυλακή
σαν μια ντροπή, κάτι που καίει.
Eίναι καιρός το σώμα αυτό που απορεί
που αδυνατεί και δεν νικάει
μες στο πηγάδι σαν κοιτάει
τραβάει τον εαυτό του και ρωτάει, και ρωτάει:
Ποια μυστικά μας έμαθε η σιωπή;
Ποιος τα πληρώνει αυτά; Ποιος μας κοιτά;
Ποιανού τροφή τα λόγια μας αυτά;
Ποιος μας κοιτά και δε μιλά;
Eίναι ο καιρός μακριά διαδρομή
ανάγκη μια στιγμή και πόνος ξένος.
Eίν’ η χαρά στα μάτια ενός παιδιού
το φως του φεγγαριού, το ναι του διπλανού.
Παράθυρο ο καιρός, λάγνος Θεός κι εχθρός.
