Πως με βρίσκεις κάτι βράδια που σε θέλω
και μαζί σου ξημερώνω κι ανατέλλω,
πως τις νύχτες, τη φωνή την κάνεις χάδι
στου σπιτιού μου το τετράγωνο σκοτάδι.
Κι οι μικρές αναπνοές σου
πυρκαγιές στο πρόσωπό μου,
το λαχάνιασμα του κόσμου στο κορμί σου,
τα μαλλιά σου τυλιγμένα
στη γροθιά μου, στον καρπό μου,
έτσι θέλω να πεθαίνω παραβγαίνοντας μαζί σου.
Πως ανάβεις τους καημούς στον αναπτήρα,
κι ανατρέπεις την απόφαση που πήρα,
πως κυλάς από τα όρια του κόσμου
σαν σκιά, σαν μαχαιριά, σαν άνθρωπός μου.
Κι οι μικρές αναπνοές σου
πυρκαγιές στο πρόσωπό μου,
το λαχάνιασμα του κόσμου στο κορμί σου,
τα μαλλιά σου τυλιγμένα
στη γροθιά μου, στον καρπό μου,
έτσι θέλω να πεθαίνω παραβγαίνοντας μαζί σου.