Έλεγε πάντα
πως την κάλεσα εγώ
Δεν είχε λόγο αλλιώς να έρθει στη ζωή μου
Την πόρτα μου άνοιξε
σε δύσκολο καιρό
Κι εγώ της είπα τρυφερά
μείνε μαζί μου
Μαζί ξυπνάμε
μαζί πίνουμε καφέ
Τα βράδια αφήνουμε
τις ώρες να μας πάνε
τα άδειά μου πάντα
και τα άχρηστα ποτέ
μαζί της έμαθα
αλήθειες να κοιτάνε
Κοντά της έμαθα
ν’ αντέχω τη σιωπή
να μη φοβάμαι το άδειο σπίτι όπως πρώτα
Να ζω με μένα
κι η στιγμή να `ναι γιορτή
που ζει ακόμα κι όταν σβήνουνε τα φώτα
Κι όταν οι άλλοι με ρωτούν
ποια είναι κοντά μου
Τους λέω για χρόνια
συντροφιά ειν’ η μοναξιά μου
